Prolog

Korytarz wydaje mi się nieznośnie wręcz długi i, choć to absurdalne, myślę, że to jakiś perfidny podstęp, mający na celu skłonienie mnie do zmiany decyzji. Ale czas nie jest tym, czego potrzebuję. Nie tym, czego chcę. Jeśli świat w ten sposób oddaje mi swą ostatnią przysługę, to mogę zrobić tylko jedno – rozerwać jego dar na kawałki i z szaleńczym śmiechem rzucić mu je prosto w twarz. 

Przyspieszam kroku. Mam nadzieję, że zdążymy wypełnić całą ceremonię, zanim król i królowa zorientują się, że zniknęliśmy i wyślą po nas straże. Nie mogę znów stać się pałacowym więźniem, bo tym razem nie przeżyłabym tego. Nie po tych kilkuset latach życia jak księżniczka. 

Zatrzymuję się przed potężnymi drewnianymi drzwiami, na których wyrzeźbione zostały dwa niedźwiedzie, stojące na tylnych łapach. Wyciągam rękę i przesuwam palcami po krzywiźnie ich ciał. Choć są jedynie marną zapowiedzią tego, co czeka na gości w środku, zawsze zapierały mi dech w piersiach. 

Wślizguję się do środka i natychmiast odczuwam ulgę. Sala balowa jest azylem, którego sensu nie potrafię wytłumaczyć. Czasem mam wrażenie, że zostałam zaprogramowana, żeby tam wracać. Jestem planetą niemiłosiernie krążącą wokół centrum wszechświata, nieustannie starającą się do niego zbliżyć. 

Nie mam przeszłości, bo nic nie może się równać z tym parkietem.

Nie mam przyszłości, bo całe moje życie sprowadzało się właśnie do tego miejsca. 

Biała marmurowa podłoga wypolerowana do tego stopnia, że można się w niej przejrzeć. Wysoki sufit z licznymi ornamentami, wśród których zdecydowanie króluje złoto. Monumentalne kolumny pod ścianami. Wysokie okna, za którymi noc powoli zmienia się w poranek. 

Ach, i najważniejsze – żyrandole. Kryształowe żyrandole są właściwie standardowym wyposażeniem sali balowej każdego szanującego się pana domu.

Unoszę ręce, tworząc nieco koślawą ramę i tańczę walca. 

— Raz, dwa, trzy. Raz, dwa, trzy – liczę pod nosem, mimo że potrafiłabym zatańczyć go nawet przez sen. 

Przypominam sobie ten pierwszy bal. Wymarzony, długo wyczekiwany i całkowicie zasłużony. Moja pierwsza balowa sukienka była niebieska – pamiętam, bo wszyscy goście mówili, że podkreśla kolor moich oczu. Kiedy weszłam na salę z partnerem u boku, za niewielką porcję energii sprawiłam, że odwrócili się w naszą stronę.

Musieli zobaczyć, jak po raz pierwszy w moim życiu naprawdę błyszczę. 

Uśmiecham się do siebie.

Mimo że później uczestniczyłam w niejednym balu, nie pozbyłam się jeszcze tej ekscytacji i uczucia wyjątkowości. Tak naprawdę jest to rodzaj marzenia, które odnawia się we mnie ciągle, i ciągle, i wciąż, i za każdym razem domaga się spełnienia.

Słyszę czyjeś kroki na korytarzu. Wiem nawet, do kogoś należą. Z pewnością idzie wyprostowany, z uniesioną głową i ściągniętymi ramionami – tak jak przystało na kogoś równego księciu. 

Zatrzymuję się, a falbany sukienki lekko obijają się o moje łydki. 

Charles. Idealny pod każdym względem. Jestem pewna, że gdy matka natura stworzyła twarz tak idealną jak jego, zakochała się w niej tak bardzo, że zapomniała o obowiązującej w przyrodzie równowadze i obdarzyła go wszelkimi przymiotami, które tworzyły z mężczyzny prawdziwego dżentelmena. 

A potem, być może za sprawą złamanego serca, zesłała go do piekła.

Charles prowadzi za sobą jeszcze cztery osoby, które są niezbędne, żeby zaklęcie mogło wypełnić się w całości. Więzień, który zabił strażnika naszej. Para fures zatrzymana za drobne przestępstwa, która w zamian za wolność będzie musiała dopilnować, że po wykonaniu czaru sytuacja nie wymknie się spod kontroli. I jedna z naszych ludzkich pokojówek – żeby wszystko się udało, potrzebuję ofiary.

Biorę głęboki oddech. 

– Pragnę, żebyś wiedziała, że to nie jest jedyne wyjście. Możemy jakoś z tego wybrnąć. Jeśli chcesz znać moje zdanie… — Głos Charlesa działa na mnie kojąco, bez względu na to, co takiego chce mi powiedzieć. Wbrew sobie, tylko utwierdza mnie w przekonaniu o słuszności podjętej decyzji.

Kręcę głową. 

— Dlaczego nie możesz po prostu odejść z pałacu? Poradziłbym sobie, jeśli o to ci chodzi. A zobowiązania wobec dworu… – Nieznacznie unosi ramiona. – Król przecież cię uwielbia. Na pewno pozwoli ci wyjechać na wakacje. A gdybyś potrzebowała więcej czasu, nie wierzę, że nie dałabyś rady go wykiwać. 

Wzdycham.

Duma i honor nie pozwalają mi oszukiwać króla, któremu byłam wierna przez tyle stuleci. 

— Jeśli odchodzić, to na zawsze. A jeśli na zawsze, to z pompą.

Siadam po turecku i kładę przed sobą dziennik, w którym zapisywałam rezultaty moich badań i otwieram go na odpowiedniej stronie. Wysłużona okładka, poplamione kartki i niedbałe pismo przypominają mi o tych wszystkich chwilach, które spędziłam w podziemiach, starając się znaleźć przepis na dotknięcie powłoki, której jeszcze żaden fures nie odważył się dotknąć – czasu. 

Obok dziennika kładę srebrny sztylet. Na sekundę oślepia mnie blask światła odbitego od jego powierzchni, przez co narzędzie wydaje mi się jeszcze bardziej niebezpieczne. Mimo że zabijałam wcześniej, to miał być pierwszy raz, gdy zrobię to w tradycyjny sposób. 

— Wszystko będzie dobrze – pocieszył mnie Charles, mimo że przecież wcale w to nie wierzył.

— Masz rację – odpowiadam, zmuszając się do uśmiechu. – Wszystko będzie w jak najlepszym porządku. – Odchrząkuję. – A więc, panie i panowie, zaczynamy zabawę. 

Rozdział I